Een coach is een coach, maar ook een mens, een mens met een verhaal. Gisteren had ik een afspraak met een collega-coach. Even sparren over allerlei zaken. We hadden het onder meer over hoe je je profileert, als coach maar ook als mens, en wat je over jezelf vertelt. Hoe ver ga je in het delen van je eigen verhaal?
Ik ben vrij extravert, altijd zo geweest. Een open boek, zeggen ze weleens. Ik kan mijn gemoedstoestand heel slecht verbergen en doe dat bij voorkeur dan ook niet. Als ik blij ben, steek ik anderen graag aan en als ik verdrietig ben of zorgen heb, zoek ik het liefst steun bij iemand. Heel soms krijg je een deksel op je neus als je zo open bent, maar meestal helpt het enorm om mijn verhaal te delen. En krijg ik daar veel voor terug.
‘Ben je niet bang dat mensen zich geïntimideerd voelen door jouw verhaal? En daardoor misschien met hun kleinere zorgen niet bij jou durven komen?’ vroeg ze me. Ze had gezien dat ik heel open ben over mijn verhaal en het ook op mijn website en andere plekken deel met iedereen. Natuurlijk heb ik er wel over nagedacht of het zou kunnen afschrikken. Ik kan me dat best voorstellen. Maar aan de andere kant hoop ik juist dat mijn verhaal je inspireert. Dat is dan ook mijn motivatie om het met jou en de wereld te delen.
Ik ben niet alleen maar de moeder van een overleden kind. Ik heb ook een zorgeloos leven gekend. Ik kan me echt nog wel herinneren dat ik me druk maakte over welke oorbellen ik moest dragen bij een of ander truitje. Dat ik door mijn eigen toedoen zakte voor mijn VWO-examen. Het was even huilen, twee vakken overdoen op de avondschool, alsnog mijn diploma halen en weer door. Ik heb een studententijd gehad, relaties opgebouwd en weer verbroken, liefdesverdriet gekend, een loopbaan met successen en mislukkingen achter de rug. Ik lijk net een echt mens.
Ons gezin was ruim drie jaar een gezin uit het boekje. Mijn oudste was een prachtige jongen, lief, slim, creatief, grappig, nooit gedoe. Dat was toen mijn referentiekader. Grootste zorg was welke school we zouden kiezen, naar welke dansles hij zou gaan, hoe lang ik hem borstvoeding zou blijven geven. Dat we daarna een zoon kregen met een aangeboren aandoening en een kleine drie jaar later onze oudste zou overlijden aan kanker, hadden we natuurlijk nooit kunnen voorzien. Het heeft ons leven moeilijker gemaakt en ons referentiekader veranderd. Maar dat betekent niet dat mijn zorgen maatgevend zijn voor de ernst van de zorgen van anderen.
Ondanks alles vind ik moeder zijn het mooiste dat er is. En juist daarom is mijn behoefte om andere ouders te coachen alleen maar groter geworden. Het ouderschap is te mooi om er niet van te kunnen genieten. Natuurlijk is het druk en soms moeilijk, daar moet je je weg in vinden. En als dat je moeite kost, kun je bij mij aankloppen en coach ik je tot je het zelf weer kunt. Of je nou grote of kleine zorgen hebt.