Iemand vroeg mij laatst: ‘Hoe kun jij in hemelsnaam nog tevreden zijn, met jouw levensverhaal?’ Hoewel ik mijzelf die vraag natuurlijk al vaker had gesteld en anderen mij ook wel vragen stellen van dezelfde strekking, was ik dit keer toch een beetje overrompeld. Misschien kwam het door de formulering en de intonatie waar zoveel verbazing uit sprak dat ik eventjes dacht: ‘Is dat echt zo vreemd dan?’

Flarden van dat gesprek dwarrelen sindsdien af en toe door mijn hoofd. Ik hoor nog steeds de verbazing die in die vraag lag. Maar ook na mijn heroverwegingen weet ik het zeker. ‘Ja, ik kan nog steeds tevreden zijn met het leven.’ Is dat eenvoudig? Nee, natuurlijk niet. Er gaat geen dag voorbij zonder verdriet, zonder herinneringen, zonder gemis.

Maar er gaat ook geen dag voorbij zonder geluksmomenten, soms klein, soms enorm. De opgaande zon, een fijne middag met vrienden, onze jongste die inmiddels heel trots kleine stukjes los kan lopen, gewoon even ZIJN met mijn lief. Van die dingen geniet ik nu misschien wel meer dan ooit tevoren. Van de mooie ervaringen die er nog wél zijn.

‘Vlucht ik daarmee weg voor mijn verdriet?’ vraag ik me weleens af. Zelfreflectie is een oprechte coach niet vreemd. Integendeel denk ik. Ik ga overal juist dwars doorheen. Ik ga niks uit de weg. Ik heb de afgelopen jaren intens geleefd. Alle mooie maar ook alle nare dingen heb ik met heel mijn wezen beleefd. Hoe ik dat in hemelsnaam kan?

Het begint bij acceptatie. Ik heb onder ogen durven zien wat me is overkomen, daar het beste van gemaakt en mijn persoonlijkheid verrijkt met weer een les uit het leven. Hoe moeilijk dat ook was. Ik heb geaccepteerd dat verdriet onderdeel is van mijn dagelijks leven. Dat is wat mij ruimte geeft om ook te kunnen genieten. Zoals van de eerste krokusjes die opkomen op het graf van mijn zoon.