“Mamma, ik wilde mijn boterham niet op elkaar maar naast elkaar!!” schreeuwt mijn vierjarige zoon me toe. Normaal gesproken zou ik dit niet accepteren, maar nu pak ik kalm zijn bordje van het tafeltje en loop ermee naar het aanrecht, voor de vierde keer. Ik haal de twee helften van elkaar af en fatsoeneer de pindakaas die ertussen zat met een mes. “Alsjeblieft liefje, zo beter?” zeg ik tegen hem als ik zijn bord weer teruggeef. Hij neemt een hap van zijn brood en knikt tevreden naar me. Hij blij, ik blij.

Dit voorval gebeurde tijdens de eerste chemokuur van mijn zoontje. En zou zich nog veel vaker voordoen. Zijn vertrouwde volkorenboterham met jam smaakte ineens niet meer. Met hagelslag vond hij het ook vies. Laatste optie was pindakaas, maar het brood smaakte nog steeds niet. Het huilen stond hem nader dan het lachen. Dan maar een witte boterham met pindakaas proberen, maar die had ik kennelijk niet dubbel mogen doen.

Twee jaar lang was eten een zoektocht. Door de chemo was de smaak van onze zoon compleet in de war en door de kapotte slijmvliezen deed veel ook pijn in zijn mond. Daarnaast was het een van de weinige dingen waar hij nog controle over had. Al was hij nog maar een kleuter, hij begreep heel goed dat hij ernstig ziek was en overgeleverd aan de behandelingen van de dokter. Hij was veel in het ziekenhuis, had geregeld pijn, was soms misselijk, en voelde zich vaak moe.

Toen ik als moeder in de achtbaan van kinderkanker belandde, leerde ik al snel dat ik veel overboord moest gooien. Mijn kind had vooral liefde, warmte, aandacht en geduld nodig, en niet een moeder die op haar strepen gaat staan omdat haar kind moet eten wat de pot schaft of niet tegen haar mag schreeuwen. Natuurlijk zit ook daar wel een grens aan, maar die schoof mee met de ellende van mijn kind. Dat is een keuze die ik bewust maakte en die nodig was om staande te blijven in deze titanenstrijd.

Dus, als er één les is die ik heb geleerd in mijn leven, dan is het wel dat je keuzes moet maken. Choose your battles! Alles tegelijk willen levert alleen maar ontzettend veel stress en frustratie op. Dat leer je natuurlijk als kind al, dat je niet alle blokjes tegelijk op elkaar kunt gooien om een toren te bouwen. Dat doe je stuk voor stuk, een voor een, stap voor stap.
Als puber en jong-volwassene verlies je die logica uit het oog. Dan wil je vooral alles ontdekken, zoveel mogelijk verschillende dingen doen en zelfs bewust tegen muren aanlopen. Om vervolgens ergens in je leven op het punt te komen waarop je die ik-moet-alles-willen-en-kunnen-houding weer achter je laat. Als het goed is. 

Zeker als ouder is ‘Choose your battles!’ een must. Een must om juist die dingen te doen die je het allerbelangrijkst vindt, een must om te voorkomen dat je overbelast raakt, een must om tevreden in het leven te kunnen staan. Maar keuzes maken is soms moeilijk. Hoe weet je of je de juiste keuze maakt? Als je wilt, kan ik je daarbij helpen. Niet dat ik de keuzes voor jou maak, maar ik kan je helpen in je denkproces, je helpen ontdekken wat voor jou het allerbelangrijkst is. Voor een gelukkig en tevreden leven als ouder.

Ons leven is een behoorlijk complex geheel. Wij mensen doen ons best dat geheel te begrijpen en er een weg in te vinden. Veel weten we door onderzoek, dat tot verschillende theorieën en modellen leidt. Andere dingen geloven we op basis van allerlei overtuigingen. En dan is er nog onze levenservaring die belangrijke lessen oplevert die we aan elkaar kunnen doorgeven. Als coach stel ik vragen, ik geef geen advies. Want het meest waardevolle inzicht is jouw eigen inzicht. Wel deel ik graag mijn levenslessen, ik laat het aan jou om die dingen eruit te pikken die jouw leven gelukkiger kunnen maken.

Met warmte,
Mirjam